Alarmbel

In ieder journaal zien we beelden van een vaccinatiecentrum, in binnen- en buitenland. Die worden later in een actualiteitenprogramma herhaald. Soms zijn het andere beelden, uit een ander vaccinatiecentrum. Na Bulgarije en Letland zijn wij hier het traagst, een gang van zaken waarvan ik steeds minder begrijp, maar ik zeur niet over iets wat ik niet begrijp, niet alleen omdat ik dan aan de gang kan blijven, maar als je zeurt zonder dat je snapt waarover je precies zeurt, is het alleen maar slap gezeur. Daarvan ga je ook slap kijken en lopen.
Ik moet iets bekennen: ik heb lichte prikangst. Niet voor de pijn, nee, voor de aanblik van de naald die bij me naar binnen gaat. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij anderen. Tijdens ieder journaal of actualiteitenprogramma kijk ik telkens weer een ander kant op. Op de bank hier is dat links en rechts een boekenkast. Ik zie dan altijd wel een boek dat ik nog niet gelezen heb en dan besef ik sterk dat ik beter met mijn tijd moet omgaan. Als ik mijn blik weer naar de televisie richt, gaat het inmiddels meestal over het weer, een onderwerp dat niet mijn interesse heeft. Beetje van slag ga ik iets anders doen. Iedere dag.
Bekende beelden: de naald die in het flesje gaat, vervolgens de te vaccineren persoon die de arm ontbloot, ook niet altijd een tafereel waarvan je goede zin krijgt, daarna de hulpverlener die zich losjes naar de arm buigt, een plaats van bestemming zoekt en dan hup, de naald erin. Rare is dat ik tót de injectie blijf kijken, terwijl ik de gebeurtenis onderhand kan uittekenen.
Ik heb gelezen dat er in de hersenen een alarmbel zit die stresshormonen in beweging zet. Hier dus telkens opnieuw. 
Toch kan ik niet wachten!