Amore

De zondag overleden grote Amerikaanse komiek Jerry Lewis was ik niet vergeten, nee zeg. Ik hoorde hier niet vaak meer over hem praten, maar keek nog regelmatig naar fragmenten uit zijn films en optredens. Ik houd erg van oud amusement. Iedere keer als ik zoiets beweer, haast ik me eraan toe te voegen dat ik de laatste ben die vindt dat vroeger alles of veel beter was, want dat is niet zo. Het amusement van toen was alleen anders leuk dan wat nu leuk is. Zelf vind ik dat vaak minder leuk, maar dat ligt aan mij.
Misschien houd ik wel van leuk dat eenvoudig is. Ik bedoel dat ik moet lachen om een komiek die goed valt. Wat is er nu leuk aan een vallend mens? Ja, het is prettig dat ik het niet ben die daar valt, maar op zich heeft dat dunne inzicht geen amusementswaarde.
Als ik thuis even ergens op moet wachten, ga ik naar oud amusement zitten kijken. Fragmentje Laurel en Hardy, ik weet altijd precies welk fragment ik wil zien, Dik voor Mekaarshow, niet zo lang geleden, en ja, tussen gelukkig veel meer ook Jerry Lewis, samen met Dean Martin, een duo met een duidelijke rolverdeling zoals het hoort bij oud amusement. Niet alleen sketches, maar ook als ze zingen. Bijvoorbeeld That’s Amore, prachtig ouderwets, maar top, zeker wanneer Jerry Lewis op een stoel gaat staan en zingend zeer vreemd uithaalt.
Hij kan ook uitstekend dansen, raar, maar sterk. Als ik even om energie vergeleken zit, zoek op youtube `Jerry Lewis Jitterbug’ op. Is uit een film. Hij mag niet dansen van Dean Martin, maar doet het toch. Als de dans begint, roept de presentator een swingende tank in een zilver jurkje uit het publiek. Helaas vergeten: Sheree North! Jerry Lewis danst daar namens ons allemaal.