Amusement

De laatste dagen hoor en lees ik klachten over de leeuw die in een prominente rol heeft in de nieuwe film van Dick Maas, `Prooi’. Het zal niemand zijn ontgaan wat er in die film gebeurt: een reusachtige leeuw, groter dan zijn soortgenoten, maakt de hoofdstad onveilig. Dat is een probleem dat moet worden opgelost. Helder.
Dick Maas zorgt er altijd sterk voor dat we nieuwsgierig zijn naar wat hij heeft bedacht en gemaakt, en dat lukt hem ook wat mij betreft. Ik ga zeker kijken. Eerst nog wat andere films, films die ik honderd keer beter vind, maar `Prooi’ komt ook aan de beurt.
De klachten over de leeuw komen samen in één hoofdklacht: je ziet dat die niet echt is! Ik geloof dat er niet een krant is waarin Dick Maas niet heeft uitgelegd hoe het zit met die leeuw: wie hem gemaakt heeft, dat er veel computertechniek aan te pas komt enzovoort. Dick Maas zat onlangs in een praatprogramma. Daarin werd een fragment van de film vertoond: de leeuw is in een tram gestapt en richt daarin schade aan.
Het mooie is het begin van het fragment: we hebben de leeuw nog niet gezien, een meisje in een kinderwagen lacht, wijst, zegt `poesie’ en dan kijkt de moeder naar wat het kind bedoelt, ze kijkt ook namens ons, en ja, daar staat de leeuw. Inderdaad zie je dat die niet echt is. De leeuw lijkt op een leeuw die een etalage van een betere speelgoedwinkel aantrekkelijk maakt (Steiff, Knopf im Ohr). Kan mij dat iets schelen? Nee, niets. Integendeel, het hoort bij het amusement dat de film biedt. Nogmaals, ik heb hem nog niet gezien, maar ik voorzie dat ik een paar keer zal schrikken en dat doe ik echt, terwijl ik dus wéét dat de leeuw dat niet is. Ik beschouw dat als kunst.