Anders

Voor de eerste race van Dafne Schippers was ik net iets te laat. Op de Franse hotelkamer werd ik op tijd wakker, maar de afstandsbediening haperde raar en toen ik dat kleine probleem had opgelost, was Dafne ook alweer klaar, want zoiets gaat snel. De Franse verslaggever deed niet veel aan haar, dus ik moest een paar uur wachten. Toen las ik in een van de ochtendkranten dat ze met `speels gemak’ had gewonnen. En ik hoopte dat Dafne dat niet zelf dacht, dus: `O, ik heb met speels gemak gewonnen.’
Ik ben ervan overtuigd dat je zoiets nóóit moet denken. Dan graaf je je eigen graf. Ik ben iemand die zijn best doet zo licht mogelijk met de dingen om te gaan, en ook geloof ik dat ik me een optimist mag noemen, zelfs een optimist tegen alle klippen op, maar nooit, ik herhaal nooit zal ik mezelf durven wijsmaken dat iets met speels gemak gaat of kán gaan. Laten we die typering alsjeblieft schrappen uit onze beleving van het leven.
Zaterdagnacht was ik weer te laat, ook voor Ranomi, maar dat lag niet aan de afstandsbediening, maar aan de Provencaalse wijn. Dus ik moest het met de berichten in de ochtend doen. Dafne had het `superkut’ gevonden. Zie je, dacht ik, dat krijg je na speels gemak. Maar goed, er was een acuut fysiek probleem, begrijp ik. Dit noteer ik op zondagochtend en het acute fysieke probleem is nu nog geheimzinnig. Het deed zich in ieder geval voor in aanloop naar de race en coach Bart Bennema wist zeker: `We kunnen naar huis.’ Het is dus nogal wat, dat acute fysieke probleem. Bart Bennema lichtte het nog vaag toe: `Het betekent dat je dan coördinatief net even anders bent.’ Die woorden moet ik onthouden, besloot ik meteen, want zo voel ik me soms ook.