Animatietechnieken

Je moet niet zo snel schrikken, zeg ik soms tegen mezelf, steeds vaker, zeker niet van dingen waarvan je eigenlijk helemaal niet hoeft te schrikken. Er is immers genoeg héél ergs waarvan je écht moet schrikken. En als ik dat tegen mezelf zeg, denk ik: je hebt gelijk.
Voorbeeldje van iets waarvan ik schrik terwijl het niet hoeft: De Fabeltjeskrant komt terug. Toen die op televisie kwam, in 1968, keek ik nauwelijks, nee zeg. Ik was vijftien, bijna zestien, en had wel iets anders aan mijn hoofd dan de avonturen in het grote dierenbos. Mijn jongste zusje was tien jaar jonger, wat ze nog steeds is, en die keek uiteraard wel. En soms zag ik wat zij zag, dat was onvermijdelijk, en ik vond het erg leuk, maar dat mocht natuurlijk niet van mezelf. Daarom snoof ik honend.
Mijn klasgenoten hadden hetzelfde met de serie, iedereen keek weleens. We deden sommige dieren na. Een vriend van me was sterk in Bor de Wolf, met name in het korte huilende geluid dat hij voorbracht voorat hij iets ging zeggen. Die vriend kon er nauwelijks mee ophouden, ook niet tijdens de les, wat sommige leerkrachten irriteerde.
Zelf zette ik een geloofwaardige Willem Bever neer. Of Ed Bever, zijn broer, maar die spraken min of meer hetzelfde. Een befaamd lied van het duo was `Hup, daar is Willem met de waterpomptang’. Kende ik uit mijn hoofd. Nóg – merkte ik zojuist.
De Fabeltjeskrant bestond tot 1992, maar van de laatste lange periode, herinner ik me niets. Waarom schrik ik van de aankondiging dat De Fabeltjeskrant terugkomt? Allereerst omdat er nu driedimensionale animatietechnieken op los worden gelaten. Ja, hoort bij deze tijd. Driedimensionale animatietechnieken kunnen veel lelijks veroorzaken. Maar wat ik vooral vind is: láát het in die jaren. Waarom? Omdat het bij die jaren hoorde. En nu doe ik weer snel mijn oogjes dicht en snaveltje toe, want zo belangrijk is het ook weer niet.