Ankerpunt

Het is waarschijnlijk een aangeboren afwijking, maar ik probeer in bijna alle omstandigheden maniakaal positief te blijven. Soms houd ik het voor mezelf, omdat ik weet dat dat béter is. Paar dagen geleden stonden er voor de kassa’s van de supermarkt lange rijen. In van die rijen stond ik. In de rij ernaast een vriend die riep dat `het ook best gezellig’ was. Ik maakte hem duidelijk dat het misschien niet handig was dat zo hard te beweren, maar ik bleek niet duidelijk genoeg. Hij ging rustig door, dat hij thuis `allerlei leuke dingen’ deed en blij was dat hij `niet de hele tijd iedereen zag’. Het werd een onrustig in de rijen wachtenden. Een mevrouw riep: “U heeft vast geen kinderen!” De vrouw voor me: “U werkt zeker niet bij de KLM!” In mijn maniakale positiviteit begrijp ik alles en ik knikte dan ook kalmerend alle kanten uit, terwijl ik me inhield niet te roepen: “Jullie hebben allemaal gelijk!” Dat vind ik immers ook al gauw.
Ik herinner me dat vrienden en ik een huis hadden gehuurd in het zuiden van Frankrijk. Bij aankomst bleek een deel van het dak weg te zijn. Mijn vrienden waren daar teleurgesteld over, maar ik hóórde me uitleggen dat frisse lucht érg goed voor ons was en dat ik wel onder dat grote gat ging slapen, want o, wat vond ik het lekker naar de nachtelijke hemel te kijken. Onbenullig voorbeeldje, maar tekenend.
Ik lees dat een deskundige zegt dat we 6 april als einddatum van deze crisis moeten nemen. Is niet zo, dat weten we allemaal, maar we hebben nu eenmaal een ankerpunt nodig. Ja graag!
Als maniakale positieveling ben ik tegen zinnen waarin `moeten’ voorkomt. Ik zeg dan dat niks moet. Als het mooi weer is, moet ik helemaal niet naar buiten. Van wie?