Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Anna

Sylvana Simons is niet meer de stem van bouwmarkt Karwei. In reclamefilmpjes dus. Ik las het ergens, weet niet meer waar. Ik las ook waarom de bouwmarkt Sylvana aan de kant heeft gezet. Ze willen daar niet werken met een `actieve politica’. Sylvana heeft begrip voor dat standpunt. Inmiddels heeft de actrice Anna Drijver haar baantje overgenomen, want `haar stem lijkt op de stem van Sylvana’.
Ik wil dit soort informatie helemaal niet lezen, maar doe het toch en ondertussen vraag ik me af wie het wil weten. Zou er ergens een huiskamer zijn waar tijdens het bekijken van een spotje van Karwei wordt opgemerkt: “Hé jongens, horen jullie dat? Is dat nog wel de stem van Sylvana?”
De bouwmarkt heeft verklaard dat het besluit jegens Sylvana niets te maken heeft met het tumult dat er voortdurend rond haar te horen is. Gelukkig maar. Ik vind Sylvana erg aardig. Twee keer was ik gast in haar radioprogramma over soulmuziek en daar denk ik met genoegen aan terug. De partij waarvoor ze zich inzet, vind ik helemaal niks, maar dat is niet alleen maar haar schuld.
Stel dat het niet goed gaat met haar politieke loopbaan, zou ze dan weer de stem van Karwei kunnen worden?
Zelf was ik ook eens ergens de stem van, jaar of vijftien geleden. Een kwartaal was mijn stem te horen op een radiozender waarnaar ik zelf nooit luisterde. De spotjes waren binnen een paar uur opgenomen en ik was omringd door mensen die me teder in de watten legden. Van het honorarium kon ik een maand of zes lachend leven. Ik was in die tijd een keer bij vrienden op bezoek waar ik mijn stem ineens op de radio hoorde. “Dat ben ik!” riep ik. Maar toen was het alweer voorbij. We keken alleen nog even vragend naar de radio.