Appeltaart

Het café is overdag rustig, ’s avonds wordt het er vol met veel hard geluid en dan ben ik er nooit, want daar houd ik al levenslang niet van. Wel in de namiddag, meestal om te herstellen van alle kanten op spattend denkwerk: even de boel op een rijtje krijgen.
De muziek staat zacht, hier en daar wordt gewerkt achter een laptop, bijna altijd vaste gasten, ook is er vaak een fluisterend romantisch samenzijn, mensen die elkaar vooral langdurig in de ogen willen kijken, het café is daar erg geschikt voor. Kortom: het is er vrij stil, en die zachte muziek hoort erbij.
Het is een café op de hoek van een kruispunt met aan alle kanten hoge ramen, dus veel uitzicht op een kleine wereld waar je binnen ver vandaan bent.
Op mijn vaste plekje aan de bar is het productief mijmeren, met een boek of een krant voor me waarin ik niet lees, ik zit een beetje te kijken zonder dat ik weet waarnaar ik kijk. Uurtje hooguit, dan ga ik weer naar huis, want als zzp’er moet je de orde van de dag strak in de gaten houden.
Gisteren, rond vijf uur, knalde er ineens een gezin binnen, moeder, vader, drie kinderen, en moeder had de leiding: “Kunnen we hier ook appeltaart krijgen?”
In het café keek iedereen geschrokken op. De man achter de bar herhaalde het woord `appeltaart’ en knikte hartelijk.
Ik wist niet dat appeltaart daar bestond. Er moest chocolademelk bij en koffie, het gezin zat er verveeld op te wachten.
Was het vergeten: herfstvakantie. En toen zag ik in een hoek van het café een doos staan vol Haloweenversiering, want dat feest is er ook, vanavond, geloof ik. Vleermuizen met rode ogen lagen bovenop.
Ja, herfstvakantie voorbij, Halloween, wintertijd, het jaar duurt nog maar een zucht.