Autobanden

Er komt soms ook goed nieuws uit omroepland. We weten nog niet hoe ons te herstellen van de gang van zaken rond weerman Piet Paulusma, maar gelukkig gloort er een troostrijk vooruitzicht: de terugkeer van De Vakantieman. We zeggen onmiddellijk: Frits Bom. Ja! Wordt ook een eerbetoon aan Bom, alweer twee jaar niet meer onder ons, maar we vergeten hem niet. 
Vakantiegangers konden klagen bij De Vakantieman. Nou, was niet tegen dovemansoren gezegd. Voor de goede orde: eerste helft jaren negentig. De wereld zag er anders uit, maar De Vakantieman van nu zal vast lijken op die van nu. We zijn goed in klachten. 
Je hebt een Spaans hotel geboekt met uitzicht op zee en dat valt dan tegen: de zee is er wel, maar elders, vanuit je kleine raam zie je een vlakte van donker zand met hier en daar een rommelige stapel autobanden. Of een blinde muur met grauwe tochtvlekken. Is dus niet de bedoeling. In mijn herinnering kwam De Vakantieman dan fel ter plekke of reageerde hij op een ingezonden brief die de gedupeerde recreanten zelf voorlazen. Was altijd een benauwend tafereel, bijna altijd een man en een vrouw die op een te kleine tweezitsbank zaten in een te kleine woonkamer. Tussen hen in, op die bank, bevond zich meestal een verschrikkelijk grote hond die dreigend in de camera loerde. De brief hadden ze zelf geschreven, of een van hen, maar ze lazen die voor zoals onze koning de troonrede, in permanente verbazing over wat er stond. Ze waren ook net iets te uitvoerig, die brieven. De Vakantieman maakte dat allemaal niets uit. Het was een varkentje dat hij met het grootste genoegen fors ging wassen. 
Het fijne van het programma was dat je zelf niet meer per se met vakantie hoefde. Zin in!