Autoritair

Op de fitnessclub moet je altijd beginnen met een kwartiertje op de spinningfiets, een fiets waarop je nergens heen kunt, op een standaard. Warmdraaien. Staan er vier naast elkaar. 
Vaak zit mijn bevriende buurman naast me. Hij gaat harder dan ik. Heb geleerd dat niet erg te vinden. Hij voetbalt nog één of twee keer per week. Daar zit zijn voorsprong ook.
Op de fiets concentreer ik me op van alles, bijvoorbeeld op een probleem dat ik moet oplossen of op wat ik de komende uren wil schrijven, wat soms hetzelfde is als een probleem oplossen. Kan ook zijn dat ik me inbeeld door Toscaanse heuvels te fietsen, lekker in de ochtendzon. Ik bedoel: je moet wat. Alleen maar fietsen en je concentreren op die dynamiek is saai.
Toen ik zes weken geleden in het ziekenhuis een nieuwe knie had gekregen, kwam de hoofdcoach een paar dagen later een van de spinningfietsen hier in huis neerzetten: “Kun je lekker aan de gang gaan.” Zorgzame en sympathieke club is onze fitnessclub.
In het begin is het nauwelijks te doen om met die nieuwe knie een fietsbeweging te maken. Knie wil dat nog niet. Kost tijd, zoals veel tijd kost. En ja, inmiddels lukt het wel. Ik ben er een paar keer per dag op bezig.
De fiets staat in de woonkeuken, naast de eettafel, en ziet er daar autoritair en dwingend uit. Groot ding ook. Ik merk dat ik er thuis anders op zit dan op de fitnessclub. Daar maak je deel uit van een gemeenschap die uit is op een puike conditie. Thuis heb je dat niet. Ik denk ook aan andere dingen dan op de club, gedachten die maar moeilijk een duidelijke richting krijgen.
Tijdens het fietsen gaat soms de telefoon en dan is het net alsof je even geslapen hebt: waar en wie ben ik en waarom is dat zo?