Avonturen

Zo nu en dan lees ik een artikel over de zelfrijdende auto, want ik wil niet van niets weten als die de normaalste zaak van de wereld is. Je zit dus met losse handen achter het stuur en ik begrijp dat het ongeveer een kwartier duurt voordat je je kunt overgeven aan deze situatie, want het is natuurlijk een dingetje: dat de auto doet waar je normaal zelf over beslist. Je moet wel waakzaam blijven. Dus niet wegzinken in een dutje of met de telefoon spelen, want als de auto zich gevaarlijk gedraagt, moet je zelf uiteraard als de bliksem ingrijpen. Een vraag die ik nog niet beantwoord heb gehoord, maar die me soms bezighoudt is: waarom willen we zo’n auto? Wat is het nut? Ik geloof dat het niet is om te voorkomen dat je brokken maakt als je niet in topvorm bent. Nee, het zal om het gemak zijn. Ik heb pas een jaar of tien mijn rijbewijs, maar in die tien jaar heb ik gemerkt dat ik autorijden leuk vind, niet in de stad, maar buiten de bebouwde kom, het liefst op niet al te volle wegen. Fijne muziek erbij en daar ga ik. Voelt lekker vrij, om het zo maar eens te zeggen, vooral als ik niet op tijd ergens hoef te zijn. Ik weet niet hoe zoiets werkt in de zelfrijdende auto. Natuurlijk blijf je de baas, maar ik denk dat je al snel vindt dat de auto het zelf maar moet uitzoeken. Een zijweggetje waar je vroeger in zou rijden omdat je nieuwsgierig was naar waar het heen leidde, laat je nu links of rechts liggen, ook omdat je de auto niet in de war wil brengen. Je maakt steeds minder mee. De TomTom is ook zoiets. Ik toets meteen mijn bestemming in, bijna automatisch, óók als ik de weg weet (want misschien neem ik per ongeluk niet de snelste). En ik zie dus ook precies hoe lang ik erover doe, als er onderweg geen onverwacht oponthoud is. Verdwalen is helaas verleden tijd. Wie weet wat er gebeurt als je terechtkomt op een onverwachte plek! Avonturen komen ons steeds slechter uit.