Baard

In veel horeca word je behandeld alsof je straf hebt verdiend omdat je bestaat. Je mag er wel aan een tafeltje zitten, maar dan verder geen praatjes meer. Ik haast me eraan toe te voegen dat er uitzonderingen zijn, troostrijke uitzonderingen. 
Gisteren zat ik met een bevriend collega in zo’n uitzondering, een vrij groot café waar je vanwege die grootte nog meer moet afzien, maar dat was nu allerminst het geval. Fijne meisjes en jongens zorgden voor ons. We hadden zin een tijdje over hen te praten. Met uitzicht op het water, dat scheelde natuurlijk ook.
We zeggen het vaker blij tegen elkaar wanneer je ergens vriendelijk bejegend wordt, niet alleen in restaurants of cafés, maar ook in winkels. Ik moet er verder niet over zeuren, maar gewoon blij zijn met die blijdschap.
Ik begin hierover omdat ik een artikel lees over barista’s. Ik herinner me dat ik ooit even niet wist wat dat woord betekende, terwijl ik zeker wist dat dat nogal stom was – ook daarom vroeg ik het aan niemand, en dat is nog stommer gedrag. 
Nee, het artikel gaat niet over barista’s, maar over een kopje volmaakte espresso. Die espresso schijnt inmiddels te bestaan, maar kenners zeggen dat het onzin is, want smaken verschillen.
Als barista een vrouw is kan het meevallen als je bij haar een espresso bestelt. Je moet het zo losjes mogelijk vragen. Bij een man als barista is waakzaamheid geboden, zeker als hij zo’n gebarbierde baard heeft en zich vol heeft laten pleuren met artistieke tatoeages. Bij altijd denk ik: waar gáát het over, ik bestel een kopje espresso, niet een hersenchirurgische ingreep. Het mag echter beslist niet aan je te zien zijn dat je dat denkt. Dan is min of meer meteen alles afgelopen!