Baas

Het was een klein en tam verlangen waaraan ik nauwelijks aandacht besteedde. Niet belangrijk, hield ik mezelf voor. Ik leg het uit: mijn auto is uit begin jaren negentig, een oudje dus. Daarom doe hij het soms niet, waarover ik me niet probeer op te winden. Er zijn immers ergere dingen en daarbij vind ik dat hij er recht op heeft. Neemt niet weg dat het lastig kan zijn, bijvoorbeeld wanneer ik dringend ergens moet zijn en het Nederlands treinverkeer een kwetsbare dag heeft. Dat laatste kan altijd ineens onverwacht het geval zijn – soms wil ik geen risico’s nemen.
Toen ik zaterdag was ingestapt en de auto aan wilde zetten, gebeurde er niets. Niets kan een beetje niets zijn, maar ook he-le-maal niets. Dat laatste was meedogenloos het geval. Ik bel een dierbare en vraag of ik zijn auto mag lenen. Dat mag en als ik die ga ophalen, wordt plotseling het verlangen ingelost waarover ik het zojuist had. Nogmaals: misschien zéér onbeduidend, maar ik moet niet bang zijn het daarover te hebben. Met de contactsleutel en daaraan een-dingetje-met-een-toets kan ik van een afstand de deuren sluiten en ontsluiten. En dan geeft de auto een knipoog met de lichten. Iedereen hééft dat al, ik weet het, maar ik dus niet. En als ik vrienden zo met de auto zag omgaan, voelde ik altijd jaloezie die ik moeilijk kan verklaren, want ik geef niets om auto’s en ook niet om wat je met auto’s kunt doen. Dit is een uitzondering, ja.
Ik waande me zaterdag meteen een man van de wereld. Even laten zien wie hier de baas is, dacht ik als ik de contactsleutel nonchalant op de auto richtte. Later op de dag was ik op een groot parkeerterrein vergeten waar ik de auto neergezet had en ook hoe die er ook alweer uitzag. Dan is zo’n sleutel makkelijk! `Zo, daar ben je dan,’ hoor ik mezelf zeggen als er eindelijk een auto reageert, met zo’n belerende stem waarmee we een onwillig huisdier toespreken.