Baasje

Tijdje geleden sprak ik op een feestje een vrolijke en vriendelijk vrouw die zei dat ze al bijna dertig jaar in het basisonderwijs werkzaam was, maar daar nu mee stopte. Ze had er genoeg van na schooltijd ouders te moeten spreken die verhaal kwamen halen. Dan had ze hun kind de dag ervoor een standje gegeven of gemaand alsjeblieft een beetje op te schieten.
Ik vroeg of ze dat schreeuwend had gedaan? Nee, schreeuwen vond ze potsierlijk, maar haar toon was streng geweest, anders werd niet duidelijk wat ze bedoelde.
Kwamen er vaak ouders klagen? Ja, best wel. Ze konden haar bijvoorbeeld verwijten dat ze voor een onveilige sfeer zorgde.
Kon ik me niet voorstellen. Ze ging iets anders doen, vrijwilliger in het vluchtelingwerk, geloof ik. Dan moet je ook nadenken over wat veilig is en wat onveilig.
Toen ik naar huis fietste, vroeg ik me af hoe die kinderen als ze geen kinderen meer zijn, voor hun eigen veiligheid gaan zorgen. Zijn ze daar goed op voorbereid? Als je problemen hebt met kritiek, krijg je snel grotere problemen.
Ik dacht er ook aan tijdens het lezen van het interview, zaterdag in deze krant, met John Berends, die een jaar geleden zijn taken neerlegde als commissaris van de Koning in Gelderland. Fascinerende gedachtewisseling. Ook alarmerend, omdat hij stopte vanwege anonieme beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag. Weer die ontstéllende anonimiteit!
Onderzoekers van KPMG kwamen tot de conclusie dat zijn gedrag niet grensoverschrijdend was, maar soms wel ongewenst.
Ik ken de heer Berends niet. Misschien is hij een baasje van heb ik jou daar, maar als je alleen maar binnen wenselijkheid kunt functioneren en niets hoeft te bevechten, wordt er veel van schrale waarde.