Bad

Zonnig tafereel is het: in het innige namiddaglicht zit een vrouw op de vensterbank een telefonisch gesprek te voeren. Haar voeten rusten op het lage hekje voor haar. Ik ken haar niet en misschien moet ik daar spijt van hebben. Na de vroege ochtend vind ik de namiddag het beste tijdstip van de dag en ze hoort bij deze momenten zonder dat ik kan uitleggen waarom, maar om zo’n uitleg gaat het helemaal niet, je moet het bij je gevoel houden en daar ook niet te lang over nadenken.
Als ik haar passeer hoor ik haar zeggen: “Mijn hart brak.” En na een korte stilte: “Ik stelde nog voor lekker in bad te gaan zitten.”
Helaas kon ik mijn pas niet vertragen, dus wat ze verder zei, kwam ik niet te weten, maar toen ik de hoek om was, merkte ik dat het woorden waren die me bijbleven, en dat ik het moeilijk te verdragen vond dat haar hart brak. Maar ja, je mag niet naar haar toegaan en vragen of je iets voor haar kunt doen, want dat kan ze best als grensoverschrijdend opvatten. Dat ik had gehoord wat ze zei, kon me niet aangerekend worden. Ons dagelijks leven wordt steeds openbaarder.
Wat haar gebroken hart aanrichtte, wilde ze verzachten of ongedaan maken door lekker in bad te gaan zitten, niet in haar eentje of misschien toch wel, misschien adviseerde ze het de ander. 
Het had niet geholpen. Dat wist ik door hoe ze het zei. Haar hart was nog steeds gebroken. Hoe oud zou ze zijn? Tegen de dertig, denk ik. Als alles goed gaat, komt er nog veel leven aan en gaat het ooit over, maar het kan een karwei zijn, weet ik uit ervaring. Het mijne brak ook een paar keer. Wat ik eraan deed, staat me niet meer bij. Ook niet of ik om die reden in bad ging zitten. Doorleven, altijd maar doorleven.