Badmuts

In deze krant stond eerdere deze week een artikel over pre- en postvakantiestress. Ik las het met belangstelling, ook omdat ik niet op de hoogte was van dit soort stress. Uiteraard ken ik wel de lichte spanning voordat je de auto vol gaat laden: kan alles er wel in, waarom zou ik eigenlijk weggaan, staat het huis er nog als ik terugkeer, keer ik wel terug? Dit zijn gedachten en vragen die iedereen zal kennen. Maar het is ernstiger. Zo las ik dat je op het werk mensen die net hun vakantie achter de rug hebben, niet meteen te zwaar moet belasten. Ze moeten acclimatiseren. En wat ook van belang is: luisteren naar hun vakantieverhalen. Als ik zoiets lees, bevangt me diepe opluchting. Mijn werkvloer wordt alleen bevolkt door mezelf. Ik hoef niemand te vragen hoe de vakantie was en nog belangrijker, ook niet te vertellen hoe het er op de mijne aan toeging. Ik stel me voor dat je er net een week of drie Tirol op hebt zitten, naar je bureau loopt en op weg daarheen een keer of tien de vraag moet beantwoorden hoe het was. Laten we alsjeblieft eerlijk zijn: zelden is een vakantieverhaal ook maar een ietsepietsie fascinerend. Behalve natuurlijk als er iets zéér bijzonders is gebeurd, maar op de meeste vakanties doet zich dat niet voor, wat helemaal niet erg is. Wat wel erg is als je honderd foto’s moet bekijken: `Kijk, in die winkel kocht ik die grappige badmuts,’ Een ander advies in het artikel is het vakantiegevoel verlengen. Ik lees: `Neem die ene fles wijn mee terug uit Frankrijk en kook met die kruiden uit Azië.’ Interessant is het woordje `die’ in deze tip. Maar helpt het als je juist weer aan thuis, aan het werk en het gewone leven in het algemeen moet wennen? Is dat beter te doen wanneer je de hele tijd wijn uit Frankrijk drinkt? Misschien wel, maar voordat je er erg in hebt verdwaal je luchtig in een acclimatisatieproblematiek die zich maar moeilijk laat beheersen.