Badplaats

Wat me tegenstaat, is in een ziekenhuis in het restaurant te gaan zitten. Of restaurant, groot woord: restauratie. Liefst wil ik meteen weg uit het gebouw. Er wordt daar prachtig werk verricht, ik heb er grote bewondering voor, maar alles benauwt me, zeker het vooruitzicht dat ik daar zelf komt te liggen, wat natuurlijk niet zeker is, maar wel enorm mogelijk.
Gisteren bezocht ik een familielid in het ziekenhuis in Haarlem. Toen ik naar de betreffende afdeling liep, passeerde ik de restauratie en zag dat die maar heel even open was. Waarschijnlijk is ook hier personeelsgebrek een boosdoener. Ik was er rond lunchtijd, besefte dat ik voorlopig niet thuis zou zijn en dacht: waarom niet?
De specialiteit van de dag was een Hot Dog Acapulco. Hotdog is één woord, maar daar waren het er twee, waarschijnlijk om het gerecht nog wat meer allure te geven, terwijl dat ook al gebeurde door de typering `Acapulco’. 
Ik werd er nieuwsgierig naar, ook omdat ik het hart van de hotdog, de knakworst, niet zag, wel ontzettend veel wilde versiering, ongetwijfeld geïnspireerd door de befaamde Mexicaanse badplaats, waar het altijd feest is. Waarschijnlijk vond de kok het een puik plan wat leven te brengen in de zorgelijke sfeer van het ziekenhuis.
Maar er is ook iets anders aan de hand. Wat is er mis met de traditionele hotdog? Broodje, beetje zuurkool, gedroogde uitjes, mosterd, knakworst. Uitstekende compositie, maar ongetwijfeld té gewoon. Ook de simpele gerechten moeten `een beleving’ zijn, zoals veel in ons leven dat liever niet alledaags mag zijn. Ook de tosti en de uitsmijter zijn opgetuigde bedoeningen. Waar zijn we toch bang voor?
De Hot Dog Acapulco veroorzaakte trouwens schroeiende dorst.