Badschuim

Steeds meer Bekende Nederlanders ken ik niet. Tijdje geleden voelde ik daarover vederlichte paniek en sprak ik mezelf soms toe: kom op, wel blijven opletten, dit land is ook jouw land, alsjeblieft niet het wereldvreemd intellectueeltje uithangen. Maar zo zit het niet, ik let heus wel op, maar kan niet alles in de gaten houden en niet alle informatie opslaan. Ik weet wie Tooske en Bastiaan Ragas zijn. Bij Tooske komt dat doordat ik Tooske een vlinderachtige naam vind, een naam die je graag uitspreekt: `Tooske, waar heb jij het badschuim neergezet?’ Gisteravond presenteerden Tooske en Bastiaan een televisieprogramma dat `Zo zijn we niet getrouwd’ heet. Ze behandelen daarin huwelijksproblemen. Ik heb niet gekeken, want had iets anders te doen – dat heb ik ook vaak: iets anders te doen. In Vandaag De Dag zag ik er gisterochtend een fragment uit en het is raar om te zeggen dat ik er niet vrolijk van werd, want dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het is immers, zo begreep ik, emo-tv. De opzet daarvan is dat ik intens meeleef. Dat doe ik al snel. Soms zie ik een flard emo-tv en als twee mensen die elkaar ongeveer levenslang niet gezien hebben, elkaar eindelijk weer in de armen mogen vallen en daartoe half rennend een korte afstand moeten overbruggen, tast ik al naar de tissues. Bij het programma van Tooske en Bastiaan zal ik dat niet hebben. Ik schaamde me omdat het bestaat, en lette vooral op het zware interieur van de man en vrouw met problemen en weet zeker dat het nooit goed komt, ook al denken zij van wel.