Badschuim

Graag zoek ik tussen al het deprimerende nieuws naar berichten die uitstekend zijn voor mijn humeur. En ik stuitte op nieuws uit Frankrijk waar een burgemeester van een klein dorp in het westen, Essarts en Bocage, de inwoners de opdracht gaf een week lang te lachen. Gebeurde drie jaar geleden, maar de gang van zaken komt nu pas de wereld in.
Opdracht is misschien een te groot woord, het was meer een aanbeveling. Huilen mocht wel, maar alleen van het lachen. En het was verboden je dood te lachen. 
Onzin natuurlijk, maar mooie onzin, want je praat erover, denkt er misschien over na. Je vraagt je af: lach ik wel genoeg? Of: geef ik mijn gedachten ruimte genoeg om van veel situaties de humor in te zien?
Laatste is ook een kwestie van oefening. Goed om je heen kijken en je fantasie de vrije loop geven. Niets is wat het is. 
Paar keer per dag voel ik de slappe lach tot leven komen, terwijl ik bijvoorbeeld mijn boodschappen loop te doen. In de winkel zie ik een norse vrouw het etiket van een flacon badschuim bestuderen. Doet zo nogal grimmig. Daarna laat ze woedend drie stuks in haar winkelwagentje vallen. Ik kan het niet uitleggen, een strikt particulier genoegen, maar als ik mijn fantasie even haar gang laat gaan, vind ik het al snel érg grappig.
Je kunt met elkaar of met jezelf afspreken zoiets minstens vijf keer per dag mee te maken, sterke, ja absurde lachmomenten.
Kan ook wat ánders zijn: je voornemen een dag zo min mogelijk `moeten’ te zeggen. Normaal zucht je dat je dit moet en dat. Even niet. Misschien moet het wel, maar je noemt het woord niet. 
Of als je klachten hebt, met minstens evenveel dingen komen die je leuk vindt. 
Lijkt misschien geforceerd, maar het helpt ons.