Bakboter

Soms, nee vaker dan soms, dénk ik dat ik iets begrijp terwijl ik ook een beetje zeker dat ik het niet goed begrijp. Ik heb het nu even over reclamespotjes. In Engeland mogen er een paar niet (begrijp ik) omdat de vrouw daarin als te stoeipoezerig wordt afgeschilderd. Zoiets. Of omdat er een man in voorkomt die véél meer kan dan een vrouw. 
In Nederland is er gedoe rond een spotje met bloemkolen. Spotje niet gezien, wel een foto. Een vrouw van wie je het gezicht niet ziet, houdt bloemkolen tegen haar borsten. Dat beeld moet ons inspireren onmiddellijk naar de groenteboor te sprinten: “Doe mij ook van die bloemkolen.” Ik dacht aan een liedje van André van Duin van inmiddels alweer een tijdje geleden: “Ik heb hele grote bloemkolen.” De rest van de tekst heb ik niet meteen paraat, maar volgens mij werd er met die bloemkolen iets meer gesuggereerd dan alleen de groente. Ik herinner me geen discussies in die dagen
Ik vind de meeste reclamespotjes helemaal niks, maar dat hoort bij het genre, denk ik. Als het over iets huishoudelijks gaat en er een man en een vrouw in optreden, zeg maar een echtpaar, dan is de man bijna altijd een onhandige idioot. Of een enorme knoeier met bijvoorbeeld jus of bakboter. Een soort te groot en oliedommig kind dat nooit minder kind wordt. De vrouw lacht superieur minzaam en lost het op. En daarom mag de man voortaan lekker doorgaan met knoeien, want ach, veranderen kun je hem toch niet. Het is al meegenomen dat hij rechtop loopt, maar dat is ook het enige opmerkelijke dat er over zijn dynamiek in de evolutie te zeggen valt. 
Maar ja, er is ook nog een lange weg te gaan. Denk ik een keer of tien per dag. Het is vaak net alsof we dat niet beseffen.