Balk

Gistermorgen in een rustig café: ochtendkranten lezen, koffie, broodje, zachte muziek, hier en daar gesprekken op bescheiden toon, je waant je even niet in dagen die door lawaai, drukte en haast opgejaagd worden. Daarvoor kun je ook thuisblijven, maar ja, je wilt ook meedoen met de buitenwereld. Goed te merken dat er in die buitenwereld ook veel variëteit bestaat. In dat café weet ik: dadelijk op straat wordt alles weer anders.
Tegen het meisje achter de bar zeg dat ik wil betalen en ik frommel een biljet van twintig uit mijn zak. Ze zegt: “Alleen met de pin, meneer.” Ik knik, wist het, was het vergeten. Paar fracties van seconden voel ik me oud, mijn haar wordt slap en mijn gezicht verrimpelt sterk. Ik zeg: “Stom.” Ik weet niet of het stom is, maar ik wil duidelijk maken dat ik op mijn manier op de huid van de tijd leef, dat niet alleen, ook nog een man van de wereld ben. 
Aardig meisje is het, ze heeft een gulle lentelach en op haar armen staan allerlei teksten getatoeëerd. Ik zou die best willen lezen, maar dat ga je daar natuurlijk niet doen. Ze zegt: “Kan gebeuren.” Ja, is waar, alles kan gebeuren. Ik zeg: “Stel dat ik geen pasje bij me heb.” Ze blijft lachen: “Dan hebben we een probleem.”
Op weg naar huis denk ik na over onze omgang met betalingsverkeer. In een van de kranten las ik dat de acceptgiro gaat verdwijnen. Jammer. Ik zet ze altijd in een hoekje van mijn bureau, dwingend zichtbaar. Dan is het helder dat ik deze maand niet al te veel over de balk mag gooien. Als je digitaal bezig bent, wat moet, heb je dat minder in de gaten. De acceptgiro wordt museumstuk, stond er boven het artikel. Ik wil niet denken: ik ook.
Toch doe ik dat, éven, ontzettend héél even.