Ballenbak

Vaak hoor je iets terwijl je je afvraagt waarom je er niet eerder over hoorde. Gisterochtend bijvoorbeeld, op de radio rond half acht. Onderwerp was een low budget-restaurant (discount-restaurant), dus een restaurant voor mensen die weinig geld hebben of weinig geld aan restaurantbezoek willen besteden. Binnen korte tijd werd er té veel informatie gegeven, onder meer: je moet zelf je eten halen, je betaalt vooral voor hoe lang je er zit, er is een speciale kinderkeuken waar kinderen koekjes kunnen bakken of hun `energie kwijt kunnen’ in een ballenbak, die in die keuken staat, en tot slot kun je als klant zien hoe het eten bereid wordt. Dat laatste is niet nieuw. Vaak kom ik in een restaurant waar dat het geval is, maar ik zit niet de hele tijd te kijken, eerlijk gezegd. Volgens mij zijn het altijd restaurants die om die reden juist duurder zijn, maar waarschijnlijk vergis ik me. Ja, en dan die kinderkeuken met ballenbak. Ik jaag veel mensen in de gordijnen als ik zeg dat ik geen vurig voorstander ben van al te jonge kinderen in een café of restaurant, al was het alleen maar omdat je die kinderen er nauwelijks een plezier mee doet. Een ballenbak en een kinderkeuken maken veel goed, maar toch denk ik: zo is het leven niet. Misschien is die gedachte niet helemaal begrijpelijk, maar die komt zomaar in me op. Aan een werkneemster van dat restaurant werd gevraagd waarom dit alles was. Het antwoord bestond uit twee delen, waarvan het eerste een open deur is: mensen die weinig geld te besteden hebben of willen besteden kunnen daar terecht. Het tweede: eten maakt veel goed. Misschien hebben we daar behoefte aan: dat er veel goedgemaakt wordt. De werkneemster zei dat als ze ruzie had met haar vriend en die even later met een taartje thuiskwam, die ruzie weer voorbij was. Hoewel zoiets in mijn geval niet zou opgaan, geloof ik het graag. Toch denk ik wéér: zo is het leven niet.