Bananen

Vergeten hoe ze heten: betaalpalen? In de supermarkt, bedoel ik. Dus niet aan de kassa betalen, maar geheel contactloos. In de supermarkt om de hoek is deze manier van doen een maand of vier gangbaar, maar gelukkig staat er nog steeds een caissière bij die geen caissière meer is: ze houdt vriendelijk toezicht en geeft indien nodig adviezen. Dus als je ineens last heb van de contactloosheid kun je toch contact maken, maar dan wel met een duidelijke vraag.
Ik wil geen Flintstone te zijn, doe mijn best bij zo’n paal en probeer het zelfs leuk en handig te vinden, terwijl ik me losjes overgeef aan het besef dat ik niet in een rij wachten sta en dus tijdwinst boek.
Ik ben bijna klaar met al mijn boodschappen en vind het overzichtelijk dat ik ze meteen in de grote plastic tas kan doen nadat ik ze gescand heb, en dan zijn er nog bananen. Ik kijk naar de toezichthoudster die naar een weegschaal wijst: “Die moet u zelf wegen!”
Terwijl ik dat doe, verwijt ik me dat ik rare verontwaardiging voel: ze sturen van alles met succes het heelal in, maar ik sta hier bananen te wegen. 
“U moet daarop drukken,” zegt een kordaat meisje achter me wanneer ik klaar ben met wegen.
“Fijn,” zeg ik.
Als ik terugkom bij de betaalpaal, zie ik op het schermpje dat mijn gescande boodschappen er niet meer op staan. Kijkend naar de toezichthoudster wijs ik ernaar. Ze snelt toe en zegt: “U moet ook eerst wegen. En dan pas gaan scannen.”
Ik pak mijn tas weer uit, beetje radeloos, en de toezichthoudster zegt: “Het is allemaal een kwestie van wennen, maar u neemt het sportief op.”
Sportief?
“Ja, er zijn ook klanten die, hoe zal ik het zeggen, ja, ánders reageren.” Ze legt een tere hand op mijn onderarm: “Maar u niet.”