Bedoeling

Van een historisch genootschap kreeg ik een uitnodiging voor een jaarvergadering. Daarin stonden agendapunten als `1. Opening’. Ik prijs me gelukkig dat ik mijn leven zo heb ingericht dat ik haast nooit hoef te vergaderen. Meestal word ik er onbeheersbaar onrustig van, vooral als er mensen aan die vergadering deelnemen voor wie vergaderen de normaalste zaak van de wereld is, en die er ook alle tijd voor hebben. Zelden zijn ze efficiënt. Als je denkt dat een agendapunt van boven naar beneden en van links naar rechts behandeld is, zeggen ze: “Ja, nog één ding.” En terwijl ze daarover beginnen, kijken ze triomfantelijk de kring rond. Omdat ik iedereen het beste gun, probeer ik die triomf te begrijpen, maar dat lukt niet. 
Op de uitnodiging waarover ik het nu heb, staan niet al te veel agendapunten. Een ervan is: Afsluiting. Daarna nog een: Pauze. En dan nog een: Gezellig samenzijn. 
Word ik altijd beetje zenuwachtig word: gezellig samenzijn. Komt ook doordat ik me snel verantwoordelijk voel voor veel te veel en dus ook meteen nadenk over mijn bijdrage aan het gezellig samenzijn. Die gedachten moet ik van heel ver halen en blijkbaar is dat aan me te zien: “Gaat het?” vraagt degene die naast me zit of staat – tijdens het gezellig samenzijn sta je vaker dan dat je zit. Het liefst zou ik zeggen: “Dames en heren, ik moet er echt vandoor.” Vaak gaat dat niet, ook omdat het gezellig samenzijn iets zieligs heeft, vind ik, wat nog zieliger wordt als iemand er zo nodig meteen `echt’ vandoor moet. Maar in deze barre dagen kun je natuurlijk rustig roepen: “Kom op zeg, u snapt toch wel dat een gezellig samenzijn niet de bedoeling is. Wat denken we wel?” Iemand moet de verstandigste zijn!