Bedremmeld

Toen ik kind was, lag er in iedere straat waar ik vanwege mijn kindertijd doorheen liep, voor minstens een van de ramen een zieke. Om naar buiten te kunnen kijken, om nog betrokken te zijn bij een wereld waarvan die nauwelijks nog deel uitmaakte. In bijna alle gevallen was het een zeer oude man of vrouw. Het bed hoorde niet op die plek, het was immers de huiskamer, onderdeel van de dynamiek van het dagelijks leven. 
In mijn herinnering was het een bed dat aandacht trok, de zieke ook, maar het bed leek altijd te groot voor de huiskamer. Van daaruit keek de zieke naar buiten, met stille, meestal wat melancholieke aandacht, veel kussens in de rug. 
Als je het raam vaak passeerde, zwaaide je, de zieke zwaaide terug, met een klein gebaar. Wat ik al zei: in ieder straat leek dat aan de hand. En ineens was de zieke er niet meer, ook het bed was weg, de huiskamer was weer een huiskamer zoals een huiskamer moest zijn. En je besefte dat de zieke man of vrouw daar niet lag te wachten op genezing, maar op het einde. Ik probeerde me in dat vooruitzicht te verplaatsen, maar kreeg dat niet voor elkaar omdat ik mijn handen vol had aan mijn eigen uitzicht, een eindeloze toekomst. 
Dat hield op, zieke mensen voor ramen van huiskamers, ik weet niet meer wanneer. Misschien kwam dat door de verpleeginrichtingen, geen idee. Nogmaals, ik was te jong om me daarin te verdiepen. 
Ik weet nog steeds niet wannéér je oudere bent, maar begrijp, ontsteld, dat er ouderen zijn, ziek door het virus, tegen wie gezegd wordt dat het ziekenhuis niets meer voor hen is. Dat ze beter thuis kunnen blijven om daar dood te gaan. Misschien voor het raam en zwaaien we weer naar ze, beetje bedremmeld, maar ook haastig.