Beduimeld

Er zijn belangrijke kwesties die een kneuterige uitstraling hebben. Sterk voorbeeld: de plastic wegwerpzakjes. Supermarkten stoppen ermee. Mooi zo, denk ik dan, terwijl ik meteen toegeef dat ik eerder nooit dacht dat het moest gebeuren. Ik moet ophouden met die nonchalante benadering van het dagelijks leven. Als het over het milieu gaat zit ik altijd bevlogen te knikken, maar beseffen dat die plastic wegwerpzakjes ook niet aan de haak zijn, ho maar.
Maar oké, ze gaan verdwijnen. Je moet de paprika’s en peren nu in herbruikbare zakjes doen die `verszakjes’ heten. Jammer van die naam, maar ach, het is allemaal weer ontzettend goed bedoeld. 
Die verszakjes moet je dus kopen. Ik had het over een kneuterige uitstraling, maar ik voorzie ook een kneuterig probleem: bij de kassa moet je dus zeggen dat je de verszakjes niet vandaag gekocht hebt, maar gisteren en dat je ze nu opnieuw gebruikt.
In mijn supermarkt is één caissière voor wie ik meestal naar de zelfscankassa vlucht. Ze zal strak naar mijn verszakjes kijken en briesen: “Ja, dat kan iedereen wel zeggen!”
Ik ga ervoor zorgen dat mijn verszakjes er een beetje oud, ja, beduimeld uitzien.
En die plastic boodschappentassen mogen ook weg. Misschien is dat ook het plan, maar ik weet het niet zeker. Thuis liggen ze in de gang lelijk te wezen en bij hergebruik zit er vaak een scheur in die je niet hebt gezien. Als je even later met een volle tas terugkeert, wordt die scheur ineens groter en moet je achter levensmiddelen aan gaan hollen.
Wat is er tegen de ouderwetse boodschappentas, van degelijk materiaal, lelijk van kleur? Een groot deel van de supermarkt kan erin. Ze zijn vooral indrukwekkend als er een paar preien uitsteken