Begin

Morgen, maar dan 25 jaar geleden, verscheen mijn eerste column in deze krant. Dat weet ik omdat mijn vader die uitknipte. Heeft hij daarna altijd gedaan, tot zijn dood in 2008. Mijn moeder nam het van hem over, maar ook zij leeft niet meer.
Mijn eerste column ging over een verkoopadviseur bij wie ik een apparaat wilde kopen. Er ging iets mis.
10 september 1992 was een donderdag. De maandag ervoor had ik een gesprek gehad met de toenmalige hoofdredacteur, Henk Kuyt. Ik schreef columns voor een andere krant, maar dat vond Henk Kuyt niet goed. Hij zei: “ Je hoort bij ons. Je moet daar maar weg.”
Ik zei dat ik daarover even moest nadenken. Henk Kuyt snapte dat: “Ga er maar even over nadenken. Ik zie je over een uur terug.” Deze gang van zaken sprak me aan.
Ik belde de hoofdredacteur van de andere krant en vertelde over mijn gesprek met Henk Kuyt. En ik zei dat ik graag voor De Gelderlander wilde schrijven, immers de krant die altijd bij ons thuis werd gelezen. Die hoofdredacteur vroeg of hij me op andere gedachten kon brengen, maar zei erbij dat hij me ook begreep, vooral omdat zijn krant een zinkend schip was. Hij wist dat ik dat ook wist.
Een uur later was ik weer bij de hoofdredacteur van De Gelderlander en zei dat ik het deed.
“Mooi,” zei hij. “Donderdag plaatsen we je eerste column. Laten we nu naar een café gaan. Heb je voorkeur?” Dat deden we. Het werd het begin van een vriendschap. Met hem. Met de krant.
Ook Henk Kuyt leeft niet meer, ik ben vier hoofdredacteuren verder en het schrijven van een dagelijkse column is mijn dierbaar begin van de dag.
Morgen 25 jaar geleden dronken mijn ouders en ik een glas, want ik stond in hun krant. Ze waren trots en vrolijk.