Begrijpen

Klinkt als het einde van alles: Code Zwart. Licht is is uit, we strompelen op de tast rond in zware duisternis. En dan is er dus dat draaiboek, `het voorgestelde scenario’. We gaan te kort door de bocht als we zeggen dat jong voor oud gaat. We moeten dat ook helemaal niet zeggen, begrijp ik. Maar toch hebben we het erover, dus op een of andere manier is het aan de orde, hoe vaag en ver weg ook. Het zijn richtlijnen die `in een la’ liggen. 
Diederik Gommers, die aardige en kalmerende voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care, zegt: “Dat is pas de allerlaatste stap en zover gaat het echt niet komen.” Ik word altijd onrustig van onredelijkheid in wat voor vorm dan ook en nu denk ik: als het zover echt niet gaat komen, waarom houdt het ons dan toch bezig? Waarom zegt een intensivist van het Medisch Centrum Leeuwarden “reken maar dat we vol in de emotie zitten als dit ooit uit de la moeten worden getrokken”? Dit is `het voorgestelde scenario’.
Van de gevolgen van Code Zwart heb ik al heel wat nuanceringen gehoord, maar er blijft iets aan de hand waarbij je nauwelijks in de buurt kunt komen: jong gaat voor oud, maar ook weer niet.
Ik las wat André Knottnerus zegt, oud-voorzitter van de Gezondheidsraad: “Ik denk dat veel Nederlanders het wel begrijpen als jongeren voorrang krijgen ten opzichte van de ouderen op de intensive care. Dat de jongeren ook de kans krijgen net zo oud te worden als de ouderen van nu, vind ik ook een vorm van gelijkheid.” 
Als je je hier niet te zeer in verdiept is het hartstikke waar, maar tegelijk ook niet zo genuanceerd als iedereen wil zijn op dit punt.
Toen het virus op een markt in China begon te rotzooien, zeiden we: ach, ver weg.