Beledigen

Vorige week hoorde ik op de radio een programma dat ging over hoe mensen elkaar beledigen op Twitter. Officieel zit ik daar ook op, maar ik doe er al zes jaar niets mee.
Gast was Victoria Koblenko, onder meer actrice. Ze is afkomstig uit Oekraïne en had in de dagen rond het referendum haar mening gegeven. Wat die mening was, weet ik niet meer.
Victoria Koblenko lijkt me heel aardig en ook beschaafd (wat ik nog steeds een aantrekkelijke combinatie van eigenschappen vind), dus de manier waarop ze die mening vertolkte, zal niet schokkend zijn geweest. Op Twitter was ze sindsdien min of meer continu uitgescholden en beledigd. Is dat trouwens niet hetzelfde: uitgescholden en beledigd worden? Ja, daarom begin ik erover. De laatste dagen beland ik regelmatig in een gedachtewisseling over beledigen. En de hele tijd gaat het dan over de Duitse humorist die de Turkse president beledigd heeft. Of andersom: over de Turkse president die zich beledigd voelt door een Duitse humorist.
Terug naar Victoria Koblenko. De presentator van het programma somde een bloemlezing op van wat er zoal tegen haar geschreven werd. Ik herinner me vooral `nazikut’. De redactie van het programma had mensen die dit type uitlatingen twitteren, weten te benaderen, maar nee, die wilde niet voor de microfoon komen. Victoria Koblenko voelde zich niet beledigd, maar had het vooral over het niveau van de gang van zaken.
Het is ongetwijfeld een open deur, maar dát vind ik dus erg: dat ik in de supermarkt in de rij voor de kassa sta achter een anonieme man die straks met wilde vingers `nazikut’ op zijn mobieltje staat te toetsen. Dát is de belediging: dat je de samenleving met dit soort mensen moet delen. Als ik dit opschrijf, klinkt dat weer veel te pathetisch. Bovendien kun je je alleen maar beledigd voelen, als je je láát beledigen. En dan ben je niet sterk genoeg. Daar valt iets aan te doen.