Beleven

Gisterochtend hoorde ik een interview met de assistente van couturier Frans Molenaar die vorige week overleed. Zijn dood werd gisteren officieel bekend gemaakt. De vraag aan de assistente was: `U was bij zijn laatste uren, hoe beleefde u die?’ Op de vraag hoe we iets beleven moet onderhand een lichte taakstraf komen. De assistente kon het niet precies zeggen, zocht ongemakkelijk en stamelend naar woorden. In omroepland denkt de interviewer goed bezig te zijn, want er wordt immers naar iets wezenlijks geïnformeerd. Beschamend is het. Zondag idem dito. Bij de indrukwekkende mars door Parijs was commentaar overbodig. We zagen wat we zagen en dat stemde sterk en optimistisch. Toch moesten veel te vaak mensen bekennen hoe ze een en ander beleefden. Waarom? Bij een belevenis die ertoe doet, schieten woorden bijna altijd tekort. Dat is niet erg. Vaak maken woorden iets kapot. Denk bijvoorbeeld aan een gelukkig moment. Als je het wilt benoemen, is het meteen voorbij, omdat je dan met iets anders bezig bent dan dat moment. Zelf kom ik er meestal pas later aan toe te zeggen hoe het ongeveer zat met een beleving. Soms 55 jaar later. Gisteren stond in veel kranten de beroemde foto van Anita Ekberg afgedrukt. De Zweedse actrice overleed zondag. Het is een beeld uit de film La dolce Vita uit 1960. Anita Ekberg staat in de Romeinse Trevifontein. Ik zag die foto toen ik zeven of acht was. Mijn beleving was ontzag en een intens verlangen naar een toekomst met dit soort momenten. En nu druk ik me belachelijk pover uit.