Beleving

Je hoort er minder over: dat mensen elkaar `een beleving’ cadeau doen. Middagje sauna, bioscoopkaartje inclusief emmer popcorn, dat soort dingen. Het is mij nog nooit overkomen. Wel heb geoefend hoe ik moet kijken als ik zo’n cadeau krijg, maar het kan geen kwaad die blik altijd bij de hand te hebben. Medewerkers van een zwembad in Ede boden vluchtelingen een zwemuitje aan. Woord kende ik niet. Het sprong uit het bericht omhoog zonder dat ik de rest had gelezen. Ik dacht meteen aan snipperen en fruiten, maar dat komt doordat ik de afgelopen dagen iets te veel met het bereiden van eten in de weer ben geweest. Maar het was iets anders, het zwemuitje: de vluchtelingen mochten zich in het zwembad amuseren. Maar toen stond er een boos persoon op. Die dreigde met ongeregeldheden `zoals in Geldermalsen’ en bovendien vroeg hij aan de burgemeester waarom hij wel voor het zwemvertier van zijn kinderen moest betalen en vluchtelingen gratis mochten. Het zwemuitje gaat niet door. De vluchtelingen krijgen nu schaatslessen. Als dat mag tenminste. Hoe te reageren op dit soort nieuws? Ja, een grote natte doek over Ede gooien, maar dat is te kort door de bocht. Bovendien kunnen de initiatiefnemers van het zwemuitje er niets aan doen en bestaan er daar ook nog aardige mensen die voor ijspret gaan zorgen. Maar er zijn dus ook asgrauwe dreigers. Misschien is het nuttig dat al deze berichten eens per week in een speciale uitzending van het journaal worden voorgelezen, alleen maar voorgelezen, meer niet. Wel is het in dit geval is het belangrijk dat het woord `zwemuitje’ vaak herhaald wordt. Uiteraard moet opmerkelijk gedrag van de vluchtelingen ook belicht worden. Zo las ik dat in een vakantiepark in het Zeeuwse Hoek een koikarper uit de vijver is gejat. Grote vis, duur ook. Hup, op de barbecue. De vluchtelingen (600) die in dat park wonen, wisten niet dat dit niet mocht. Mooie boel.