Beleving

Aan de tijd dat ik drie keer in de week in de vroege ochtend een uur hardliep, bewaar ik sterke herinneringen. Het was verschrikkelijk. Laat ik er verder niet omheen draaien. Maar dan heb ik het over het eerste kwartier, dus de wekker stil meppen, opstaan, sportkleren aantrekken, schoenen, de straat op en dan een ritme vinden.
Na dat eerste kwartier had ik er nog drie te gaan en daarin vond ik voldoening die zich moeilijk laat omschrijven, vooral wanneer het nog erg vroeg was en ik de zon zag opgaan. De energie die het kostte, leverde ook energie op en daarmee kon ik de rest van de dag voort. Dat mijn knieën het allemaal matig verdroegen, had ik pas in de gaten toen hun conditie me dwong voorgoed te stoppen.
Ik deed ook weleens mee aan hardloopevenementen en dat was alleen maar om te zien hoe ik er voorstond, gebeurtenissen die me niet monter stemden, maar ze waren vast ergens goed voor.
Ik lees dat er in die hardloopevenementen iets aan het veranderen is. Eerst waren er alleen maar prestatielopers, maar er zijn nu ook sfeerlopers, en hun aantal neemt toe. Woord kende ik niet, sfeerloper. Ik begrijp dat een sfeerloper niet alleen hardloopt om hard te lopen, maar er moet ook weer `beleving’ aan te pas komen. Beleving zoals hier beleving bedoeld is, vind ik een overschatte sensatie, maar blijkbaar kunnen we niet meer zonder.
Afgelopen weekend werd er door de Beekse Bergen hardgelopen, een fun run, heet het dan. Dus ondertussen ook naar de dieren kijken die daar in kooien of andersoortige domeinen verblijven – die dieren wisten natuurlijk niet wat ze zagen!
De bedoeling van hardlopen is maar één beleving: dat je jezelf tegenkomt. Valt misschien niet mee, maar kom op, zeg