Beleving

In een van de zalen zat in een hoek een man, denk een zestiger, met zijn rug naar alles toe, diep in gedachten verzonken. Hoe hij aan die stoel kwam, geen idee, maar ik had daar best ook wel willen zitten, even.
Ik was op de Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum. Twee maanden geleden kaartje gekocht, gisterochtend was er een mogelijkheid, om half 10. In de lange rij voor de ingang in de kille winterse buitenlucht stond ik te popelen.
Natuurlijk had ik erop gerekend dat het druk zou zijn, erg druk. Immers nog nooit vertoond: Vermeer maakte in zijn leven 37 schilderijen die over de wereld verspreid raakten, nu zijn er 28 bij elkaar te zien.
Ook had ik erop gerekend dat het dringen geblazen zou zijn. In een museum wil ik graag een paar minuten of langer met een schilderij alleen zijn, wat ook kan als er meer mensen naar het schilderij kijken. De meeste schilderijen kun je ook op internet vinden. Maar in het museum is het toch anders, je bent er immers naartoe gegaan, bent als het ware bij het schilderij op bezoek.
Ik achtte het uitgesloten dat dit intieme contact op deze tentoonstelling aan de orde zou kunnen zijn. Je maakt vooral mee dat er iets unieks aan de hand is, voor velen een onmisbare beleving. Ben altijd huiverig wanneer een evenement als beleving wordt opgediend. Je moet er zijn, anders doe je niet mee! Een beleving is wat anders dan iets meemaken.
Daarom fotografeerden veel bezoekers bezeten alle schilderijen. Is een prachtig boek van te koop, maar de foto’s bewijzen dat je er wás. Kan bijna een dwangmatige handeling worden. Overal beschamend gewurm van jewelste. Veel schilderijen waren daardoor nauwelijks te zien. Na twintig minuten haastte ik me naar buiten.