Belgische

Voor een klusje in huis neem ik altijd een krachtige grondhouding aan, ik denk: laat ik het systematisch aanpakken. Door zo aan het klusje te beginnen, ben ik altijd al een eind op weg. Is niet zo, maar ik houd het mezelf voor. Vooral als het om een reparatie gaat. Het zijn altijd kleine reparaties, voor grote bel ik de vakman. Ook voor de kleine reparatie moet ik moed verzamelen. Gisteren ging het om een stekker. De stekker van een lamp paste niet in een stekkerdoos, wat ik raar vond. Dus naar de vakhandel om een andere stekker te kopen. Daar vraag ik eerst losjes: `Is het zo dat sommige stekkers niet in een stekkerdoos passen?’ Ik voel lichte zelfhaat opkomen. De winkelier knikt mat en zegt: `Maar deze wel.’ Hij wijst naar een stekker die een fragiele indruk maakt. Als hij op de toonbank ligt, de stekker, zegt de winkelier terwijl hij naar het schroefje wijst: `Je moet het schroefje dicht draaien, dan trek je alles eruit en kun je de draadjes verbinden. En als je hem daarna weer sluit, moet je het schroefje open draaien.’ Dat is dus anders dicht en open dan normaal. Ik vraag of hij zijn aanwijzingen wil herhalen. Dat doet hij. Hij voegt eraan toe: `Het is een Belgische stekker.’ Zijn assistent doet een duit in het zakje: `Het is een soort Da Vinci Code, die stekker.’ Ik vraag me af of ik wel geschikt ben voor zo’n stekker, maar ik kan niet meer capituleren. Naar huis lopend besef ik trouwens dat het nu niet gaat om een reparatie, maar om een verbetering. En ook dat het allemaal goed is voor mijn karakter.