Belletje

Misschien moet ik eraan wennen, maar dat wil ik niet. Ik bedoel dat ik in kranten en tijdschriften artikelen zit te lezen waarvan ik nauwelijks iets, eigenlijk niets begrijp, terwijl ik door de bank genomen best veel begrijp en ook tot de doelgroep van de krant of het tijdschrift behoor. Ik heb het niet over vaktijdschriften.
Gisteren kwam ik in een krant, weet niet meer welke, een beginzin tegen die ik een paar uur onthield, zonder dat ik daarvoor moeite hoefde te doen. Deze: “De financiële waakhond in Japan gaat alle platformen in het land waarop cryptomunten worden verhandeld extra inspecteren.” Op weg naar de supermarkt maakte ik een korte wandeling door de buurt en zo nu en dan kwam die zin omhoog. Las ik laatst ook niet een artikel waarin stond dat iemand van cryptomunten miljonair was geworden en las ik het niet helemaal uit zonder dat ik wist wat cryptomunten waren? En weet ik niet heus wel dat het helemaal niet zo moeilijk te begrijpen is wat cryptomunten zijn?
Het is net alsof er in mijn gedachten zo nu en dan een deur dichtgaat: ho, zo is het genoeg, nu komt er even geen informatie meer in!
Had ik afgelopen dagen ook met die DDoS-aanval. Het journaal opende ermee en ik snapte donders goed dat het niet mis was en belangrijk. Ik luisterde aandachtig naar de  deskundigen die aan het woord kwamen - waren er nogal wat, maar in mijn gedachten knikte er niets, wat misschien kwam door die dichte deur.
Gisterochtend zei een deskundige op de radio: “ Zo’n DDoS-aanval moet je vergelijken met belletje trekken. Digitaal belletje trekken.” Belletje trekken is hartstikke helder. Ik zie mezelf in korte broek gespannen de straat uit rennen. Heimwee naar die dagen. Maar ja.