Beloven

Natuurlijk hebben we het zelf bedacht: dat overmorgen een nieuw jaar begint. Woorden voor de voortgang van de tijd. En cijfers natuurlijk. Dat hebben we nodig om onze levens te kanaliseren, om afspraken te maken die onze bezigheden behapbaar maken. Ja, ik loop even door een paar open deuren, maar dat mag op het einde van het jaar. Is goed voor de onbevangenheid en de schone lei waarmee we maandag beginnen.
Een schone lei is iets van wel érg lang geleden. Misschien weten we niet hoe zo’n schone lei eruitziet, maar we weten wat ermee bedoeld wordt. Toen ik kind was, legde mijn vader dat uit: je kunt met alles opnieuw beginnen. Vond ik nogal wat, met alles opnieuw beginnen. Nog steeds trouwens, maar ik begrijp inmiddels dat het onzin is dat je met álles opnieuw kan beginnen. Als dat zo was, zag onze kleine en grote wereld er wel anders uit.
Met sommige dingen kun je wel opnieuw beginnen, maar dan moet je uiteraard ergens mee ophouden. Ik wil niet meer zeggen: “Dat zie ik tegen die tijd wel.” Ik bedoel dan dat ik geen zin heb over iets te praten wat pas later aan de orde is. Moet ik mee stoppen, niet alleen omdat ik minder tijd heb dan bijvoorbeeld tien jaar geleden. `Tegen die tijd’ is er eerder dan je denkt of hoopt.
Over dit soort zaken loop ik de laatste dagen van het jaar te mijmeren. Ook over wat het jaar allemaal gegeven heeft, en in mijn geval is dat veel moois. Toch vind ik dat er weer veel anders moet, maar dat is dus niet omdat ik ontevreden ben. Misschien moet je altijd willen dat er veel anders moet. Hoogleraar filosofie Marli Huijer zegt dat je zoiets niet alleen aan jezelf moet beloven, maar aan elkaar. Dan héb je het ook ergens over. Mooie jaarwisseling.