Bende

Je moet uitkijken als je ergens lacherig over wilt doen. Voordat je er erg in hebt ben je aanstootgevend fout bezig en kun je het pand beter verlaten om in de frisse buitenlucht weer bij zinnen te komen.
Ik heb het met wat ik over het sprookje Sneeuwwitje en de zeven dwergen hoor. Daar wordt opnieuw een film van gemaakt, maar daartegen is protest gerezen. Die dwergen kunnen niet meer. Te ouderwets en ook discriminerend. 
Ik hoorde dat op de radio en zat hoofdschuddend te luisteren. Toen ik even later buitenshuis en onder de mensen was, wilde ik daar iets grappigs over zeggen, maar ik besloot mijn mond te houden, want houd er niet van de sfeer te bederven. Iedereen is gevoeliger dan ooit geworden en daar moet je niet flauw over doen, want dat is nu eenmaal zo.
Hier in huis is vaak een jongetje dat enorm van het verhaal over Roodkapje houdt. Hij kan het niet vaak genoeg horen. En als hij dan met rode oortjes naast je zit, drinkt hij limonade uit een glas dat alleen van hem is en waarop afbeeldingen uit dat sprookje staan afgebeeld, Roodkapje dansend door het bos, de wolf, oma, de jager. 
Je hoeft er niet diep over na te denken, oppervlakkig kan ook, maar ook dat sprookje is een behoorlijk gedateerde, kwetsende bende. Is Roodkapje niet al te dom als ze niet ziet dat het niet oma is die daar in bed ligt, maar de wolf die zich als oma heeft vermomd? En wordt er trouwens met die weerloze oma niet vreselijk vrouwonvriendelijk omgegaan. Heeft de jager wel een vergunning?
Deze vragen stel ik voor de grap, echt waar, maar het is een slappe grap. Ik moet serieus blijven, wat ook een ziekte van deze tijd is. Van al die braaf vervagende verhalen worden we steeds vervelender. Sapperdeflap!