Beperkt

Al die tijd geweten en toch te laat ingestapt, met open ogen. Heb het over artificiële intelligente: AI. Er gebeurt van alles mee en ik ga er nonchalant aan voorbij. Mijn houding is: zien we tegen die tijd wel. Is dom, want wat ik met `tegen die tijd’ bedoel, is al lang de hoogste tijd voor iedereen die niet onder een steen wil blijven leven.
Ik sla even een heleboel over waarover ik stom genoeg niets kan zeggen, en kom bij de AI-pin, een speldje dus, een piepklein kastje dat je op je jasje bevestigt.
Dat speldje – laat ik het zo maar even noemen – kan zo’n beetje alles, vragen beantwoorden, wat je zegt vertalen in alle denkbare talen, foto’s nemen, de weg wijzen, telefoneren, feiten en weetjes opzoeken, corresponderen, ik kan het me allemaal niet voorstellen en weet ook niet hoe het gaat, maar het is adembenemend waar. Een nieuwere versie neemt ook alles op wat je zegt en schrijft dat uit en weet ik veel – en dat moet ik dus niet zeggen: weet ik veel. 
Graag citeer ik weer mijn moeder die vaak zei: “Ach jongen, wat kunnen ze toch veel tegenwoordig.” En bij die luchtige analyse liet ze het dan. De ontwikkelingen die ze summier signaleerde, liet ze verder voor wat ze waren. Tot verbijstering van mijn vader wenste ze zich niet eens te verdiepen in de werking van videoapparatuur, best een tijdje terug.
Ik ben een zoon van mijn moeder, wie niet? Maar ik bedoel dat ik het ook min of meer heb. Ik wil graag zoveel mogelijk op eigen kracht doen, met eigen hersenen en eigen geheugen. Dat houdt me scherp en aandachtig. Ik wil graag van mezelf blijven, me verwonderen over wat me overkomt, en me ook aan het werk houden om alles te begrijpen. Daarom ben ik beperkt houdbaar.