Besmuikt

Niet graag zeg ik dat iets ouderwets is, maar ineens was er toch een ouderwets probleem. Of probleem, nee, dat maakte ik er zelf van, meer een situatie, een kleine en in wezen ook simpele kwestie.
Voor het station van mijn woonplaats heerst chaos. Dat is altijd zo, maar soms is het erger dan anders. Er vindt een onbegrijpelijke verbouwing plaats, er is iets aan de hand met de stallingmogelijkheden van fietsen, je moet er gewoon niet te ernstig op letten, maar soms moet je er wel doorheen, gewoon omdat je naar huis of naar het station wil. Je kunt dan het beste diep in gedachten zijn, wat vaker zo is wanneer je je in het openbare leven bevindt.
Dat was ik dus ook, gisteren. Ik ben op weg naar huis en ineens zie ik in een smalle doorgang een portemonnee liggen, een vrolijke, rood met gele bloemetjes, geen grote, sympathiek formaat. Ik buig me al voorover om die op te pakken en denk dan: nee! 
Ik kijk om me heen of ik kwajongens zie. Ik weet niet of die nog bestaan, kwajongens, maar ik denk het wel. Misschien zit er wel een voor het blote oog nauwelijks waarneembaar touwtje aan die portemonnee die dan wordt weggetrokken op het moment dat ik die wil pakken. Ik stop met voorover buigen, terwijl ik me afvraag of zoiets nog gebeurt. Waarom weet ik dat niet? 
Toen ik zelf kwajongen was had deze gang van zaken hoge amusementswaarde. Hoor er nooit meer over, zie het ook nooit. Hebben kwajongens van nu andere kwajongensstreken? 
Laatst werd er gebeld en toen ik opendeed, stond er niemand. Waarschijnlijk een pakjesbezorger met haast. Voor de vorm keek ik zogenaamd verstoord om me heen, in de hoop dat ik ergens besmuikt gelach hoorde. Hoorde ik niet.
Mis ik het? Soms weet ik zoiets niet.