Bestemming

Een vriendin bracht me met haar auto thuis en haar navigatiesysteem wees ons de weg, zodat ik me daar niet mee hoefde te bemoeien. Er was iets aan de hand met dat navigatiesysteem, het had een andere, wat zal ik zeggen? Ja, een andere houding dan mijn tomtom. Hoe die zich gedraagt, weet ik, érg kordaat, maar dit navigatiesysteem deed iets wat ik niet kende. De stem van de vrouw zei heel vaak `alstublieft’.
Ik citeer uit het hoofd: `Bij de volgende rotonde gaat u rechtdoor, tweede afslag, en daarna neemt u de tweede weg rechts, alstublieft’. De eerste keer stond ik er nogal van te kijken, ook omdat ik dit soort beleefdheid niet zo vaak meer meemaak, waarover ik verder helemaal niet wil klagen, want er zijn ergere dingen. Ik vond het wel iets prettigs hebben. De vriendin zei dat ze dat ook had, maar er ook een beetje zenuwachtig van kon worden. Ik vroeg hoezo? Ze zei: `Dat merk je zo wel.’
Ik luisterde aandachtig. De stem van het navigatiesysteem zei: `Over 100 meter schuine bocht naar links.’ Ik wachtte op `alstublieft’, maar dat kwam niet. De vriendin zei: `Dat bedoel ik dus. Dan zeg ik zelf streng alstublieft en vraag ik me af waarom zij dat niet zegt.’ Ik knikte, want begreep wat er aan de hand was. Ik zou me ook meteen schuldig voelen, maar dat voel ik me al snel.
Bij de volgende aanwijzing zei de stem gelukkig weer: `Alstublieft.’ En we keken elkaar tevreden aan, alsof we opgelucht beseften dat we goed bezig waren.
In de buurt van mijn huis: `Eerste weg links, bestemming bereikt. Alstublieft.’ Ik had het gevoel dat het een cadeau was dat ik weer thuiskwam. En in feite is het dat ook, altijd, telkens weer. Verfrissend daar weer eens zacht op gewezen te worden.