Beter

Het is half acht in de ochtend en ik zet de vuilniszak buiten, nog niet gekleed voor een gangbaar sociaal leven. Een paar meter verder staat een vrouw, middelbare leeftijd, kranig kapsel, donkerbruine winterjas. Ze kijkt naar haar hond die zich aan het ontlasten is, even bruin als de winterjas, een rommelig tussenmaatje met een vriendelijke, nerveuze kop. De vrouw spreekt de hond toe: “Doet-ie dan zo zijn best? Ja, doet-ie dan zo zijn best?” Ze praat met hoge stem, wat sommige mensen doen wanneer ze zich tot hun huisdier richten. 
Dan ziet ze mij bij de vuilniszak die ik zojuist heb neergezet. Ze wijst naar de hond: “Hij heeft er pillen voor, maar hij poept nog steeds moeilijk. Het gaat vanzelf over, zegt de dierenarts. Maar ik moet het nog zien.” Ze richt zich weer tot de hond: “Doet-ie dan zo zijn best, ja?” Dan kijkt ze mij weer aan, in haar blik glimt vertedering, alsof we iets moois en intiems delen. 
Ik knik en zeg, ik hóór het me zeggen: “De natuur is soms een ingewikkelde zaak.” De vrouw knikt ook. 
Ik kan niet meer maken van deze gedachtewisseling en ga naar binnen, terwijl ik met lichte tegenzin nadenk over wat ik net zei: “De natuur is soms een ingewikkelde zaak.” Tot op zekere hoogte is het enorm waar, maar het zijn niet echt woorden om de dag mee te openen, maar ik probeerde me in te leven in de vrouw en de geconstipeerde hond. 
Deze érg kleine gebeurtenis voltrok zich gisteren, maar het was een mooi begin geweest van vandaag, immers de Dag van Empathie. Het is vandaag de bedoeling dat we stilstaan bij ons vermogen ons in anderen in te leven, een initiatief van de Stichting Nederland Wordt Beter. Als altijd gaat het om warme aandacht. Die zorgt voor veel.