Betrokken

Interessant, nee, lastig dat het een beetje mis zit tussen het kabinet en het Outbreak Management Team. Het team adviseert de regering hardere maatregelen te nemen, maar daar voelt de regering (nog) niets voor, bang voor impopulariteit en gezeur. Dus eerst een tijd zeggen: “We willen het liever ook anders, maar onze adviseurs zeggen…” en dan ineens die adviezen niet meer helemaal serieus nemen. Gang van zaken die zo oud is als er inspraak bestaat: denken dat je een duit in het zakje mag doen en dat mag je ook, maar er wordt niet naar geluisterd. 
Ken dat van vroeger, uit mijn kinderjaren. Na het ontbijt maakten we ons klaar om naar school te gaan, mijn vader naar zijn werk en dan vroeg mijn moeder innemend: “Jongens, wat willen jullie vanavond eten, boerenkool of lekkere spaghetti?” Wij voelden dat er iets sturends zat in het voorstel, maar we hadden zin in boerenkool, want lekkere spaghetti hadden we paar dagen daarvoor ook al gegeten, toen moeder haast had en `echt niet te moeilijk’ wilde doen over het eten. “Boerenkool!” riepen we dus. Mijn moeder zei dan: “Nou, dat krijgen jullie morgen, maar vandaag maak ik spaghetti.” Raar, maar we hadden toch de overtuiging dat we betrokken waren geweest bij wat er tijdens het avondeten aan de hand was. De dag erna stond er smakelijk dampende boerenkool op tafel. Bij die beslissing had moeder ons niet betrokken, wat ook niet hoefde, want die was de dag ervoor al genomen. Niemand had hier moeite mee.
Mijn moeder zou morgen 95 zijn geworden. Iedere dag is het jammer dat ze er niet meer is. Vandaag zou ze over de maatregelen van het kabinet hebben gezegd: “Ja, zo deed ik het ook altijd.” Prachtige, licht triomfantelijke glimlach.