Beurt

Meestal weet ik waarom ik niet kan slapen, problemen, zorgen, een hoofd vol gedachten over wat ik aan het schrijven ben, te laat te heftig getafeld, maar soms weet ik het ook niet. Daar ga ik me niet over opwinden. Ik probeer aan zachte taferelen te denken, stil strand op een vroege zomerochtend, boottocht over een smalle rivier met aan beide kanten veel groen op de oevers, uitzicht over een slapende stad aan het einde van de nacht. Schapen tellen doe ik niet, want dan vraag ik me veel te vaak af waarmee ik bezig ben, en dat helpt niet.
Als de slaap nog steeds niet wil komen, sta ik op, ga ik gewoon maar aan het werk want daarin heb ik bijna altijd zin, of ga ik bijvoorbeeld op de bank op de binnenplaats van het huis zitten, de plek waar nooit iets gebeurt en waar ik naar niets kan kijken.
Deed ik ook in de nacht van zaterdag op zondag. In mijn woonplaats is altijd een geluid van een sirene te horen, vaak van meer dan een, soms van dichtbij, gelukkig vaker van ver weg. Die nacht leken er meer te zijn dan normaal, maar ja, wat is normaal? Was er iets ernstigs aan de hand in de stad?
Ik liep naar binnen, zette de radio aan en hoorde het van Londen. Zo kort na Manchester. Het lijkt wel alsof het de hele tijd gebeurt. Met messen nu. En bomgordels om die niet echt zijn, maar onze ogen hebben dat niet in de gaten, want die kijken namens onze angst. Welk punt is er gemaakt, hoe nu weer verder?
Terwijl ik dit schrijf, zal er vast iemand zeggen dat Nederland nu ook snel aan de beurt zal zijn. Want Londen is om de hoek. De hele wereld is om de hoek. We kijken van de ene hoek naar de andere. Van welke kant komt het?
En ondertussen maar aan zachte taferelen proberen te denken.