Bewogen

Met de monarchie heb ik niet veel, maar afgelopen weekend maakten we de kracht ervan mee, zaterdag, de toespraak van de koning, de beste die hij ooit hield, hoewel die op 4 mei 2020 ook niet mis was, toen hij zich uitliet over de rol van Wilhelmina tijdens de oorlog. Maar zaterdag was het meer en anders.
Zijn woorden verdrongen de Koninklijke onzin van de dag ervoor: de jaarlijkse zomerfotosessie op het Zuiderstrand in Den Haag.
Een van mijn levenslange problemen is dat ik me snel schaam, ook over gebeurtenissen waaraan ik echt niets kan doen. Ik probeer de aanleidingen tot schaamte zoveel mogelijk uit de weg te gaan, maar ineens kunnen ze me enorm overkomen.
Heb ik bijvoorbeeld bij die fotosessie, het gezin dat zich vrolijk uitslooft onbevangen te doen, terwijl ze er toch behoorlijk tegenop moeten zien. Ik vind het vooral erg voor die meisjes, de prinsessen. De ouders kunnen met die flauwekul uit de voeten, hoort bij hun vreemde leven, maar die prinsessen hebben vast iets anders aan hun hoofd. En omdat Alexia 18 is geworden, moet ze ook met journalisten praten en gaat ze rare dingen zeggen, dat ze behoefte heeft aan een tussenjaar omdat ze twee `bewogen jaren’ achter de rug heeft. Geen kind van die leeftijd zal het over bewogen jaren hebben, zij ook niet, maar iemand moet tegen haar gezegd hebben dat het goed klinkt. 
Soms weet ik ook niet waar ik me druk over maak.
Zaterdagmiddag werd duidelijk dat de monarchie ook een functie heeft. De excuses van de koning grepen me aan, door de opluchting die zijn toehoorders op volle kracht optilde, terwijl de hemel huilde. Had niet anders gekund, niet anders gemogen. Woord dat je vaak hoort over de monarchie: verbindend. Was het.