Bewust

Er zijn van die berichten die monter stemmen, maar ook voor een vage onrust zorgen. Die onrust kan ik nauwelijks verklaren. Nu is het een stukje in een krant waarboven staat `Koolmees heeft talenknobbel’. Ik laat het bericht even liggen, loop naar het koffiezetapparaat en herhaal die drie woorden een paar keer: `Koolmees heeft talenknobbel’.

Terug aan tafel kijk ik naar het bericht, lees het niet, zie wel staan dat het niet over ónze koolmees gaat, maar over de koolmees die in het oosten van Azië voorkomt, waardoor het bericht meteen iets bleker wordt. Maar onze koolmees is natuurlijk wel familie van de koolmees in Azië, anders zou hij hier of daar wel anders heten. Waarom is het een bericht dat me bezighoudt? Hoe het zit met de talenknobbel van de koolmees, weet ik natuurlijk niet. En wat er in het bericht staat kan ik maar deels bevatten, maar wat ik me vaak afvraag is hoe dieren over ons communiceren. Dat ze met elkaar in verbinding staan, is duidelijk, ook dat ze informatie uitwisselen. Meestal gaat dat over dreigend gevaar, de mogelijkheden ergens voedsel te vinden en seksuele intimiteit, maar misschien delen ze nog weer. En met een vogel met een talenknobbel is het helemaal uitkijken geblazen. Ja, uitkijken, want zo’n vogel (om het maar even bij die vogel te houden) ziet je meestal op intieme momenten.

Terwijl ik dit noteer, zit er bijvoorbeeld een duif op een stapeltje hout dat op het binnenplaatsje ligt. Die duif kijkt naar me, érg aandachtig. Geen idee of die duif ook een talenknobbel heeft, maar hij brengt wel zo nu en dan geluid voort, een soort huilend gekoer. Dat gekoer kan volgens mij niet over gevaar gaan of voedsel of seks. Nee, hij observeert me en heeft vast gedachten over wat hij ziet. Misschien zitten in een volgend blok een paar duiven zich kapot te lachen.

Hoe ben ik bezig? Het is nuttig je daarvan bewust te zijn, niet altijd, sóms.