Bezorgd

Vorige week scheurde ik uit deze krant een pagina waarop tips stonden van ouders van wie de kinderen net eindexamen hebben gedaan en daarom een partyvlucht hebben genomen naar een zonnige plek. Daar gaat het dak eraf, om het zo maar eens te zeggen. Ik behoor niet tot de doelgroep, maar mij fascineert het verschijnsel wel. Van de krant leer ik ieder dag en op de pagina met tips stond een begrip dat ik niet kende: OMA. En er werd niet grootmoeder bedoeld. Nee, het is opvoedingsjargon en staat voor: opinie, mening en advies. Blijkbaar zijn er ouders die toch even met hun kind willen praten voordat het ver weg uit de bol gaat, maar een tip is dan dat je in dat gesprek OMA moet thuislaten. Dus geen opinie, mening en advies geven, want, zo lees ik: `Als je die kant opgaat, is het gesprek direct klaar.’ Ja, ik herinner me dat ik ook weinig van gesprekken moest hebben met OMA erin. Ik maakte het graag zelf wel uit, waarbij ik aanteken dat er in mijn eindexamentijd geen partyvluchten bestonden. Wij feestten nogal kleinschalig. Als ik aan mijn gesprekken van nu denk, komt OMA er vaak in voor. Niet altijd dwingend, maar toch. Soms denk ik dat ik om reden gesprekken voer. Vanwege OMA. Natuurlijk ook om belevenissen uit wisselen, maar ook dan komt OMA vaak even om de hoek kijken. Ineens ga ik even nadenken over het verschil tussen `opinie’ en `mening’, maar dat moet ik niet doen, want OMA klinkt veel te bruikbaar. Ik vraag me af hoe ik als ouder met mijn eindexamenkind zou omgaan. De koffer staat popelend in de gang en je wilt toch nog bezorgd iets meedelen over comazuipen en wilde seks, of een combinatie daarvan, maar je weet dat waakzaamheid geboden is. Misschien zeg ik: `Mijn moeder, jouw oma…’ Toch oma! `Mijn moeder, jouw oma, zei altijd tegen me: doe wel voorzichtig.’ Gek, dan hóór ik haar die woorden zeggen. En vind ik het plotseling wéér belangrijk voorzichtig te doen.