Bijtend

Met het woord bemoeien is het merkwaardig gesteld. Beetje wankel, soms is het gunstig, vaker niet.
“Ik ga morgen verhuizen. Wil jij je er alsjeblieft mee bemoeien?” Dan zeg je dat je die hulp hard nodig hebt. Ook natuurlijk doordat je er alsjeblieft bij zegt. Bemoeien is hier essentieel. Zonder die bemoeienis loopt de verhuizing waarschijnlijk slecht af.
“Ik ga morgen verhuizen. Wil je je er niet mee bemoeien?” Dan zeg je: blijf uit de buurt, je hebt niets te maken met wat ik morgen allemaal ga doen.
Iemand die een bemoeial wordt genoemd, probeer je te mijden. Misschien zijn de bemoeienissen in principe best zinnig, toch liever niet. Een bemoeial dringt zich altijd op, dikwijls op verkeerde momenten. Een bemoeial heeft niets gunstigs, verstoort de orde in je hoofd.
Als je vraagt “Mag ik me ermee bemoeien?”, weet je dat je een aanbod doet waaraan de ander wat kan hebben. Als je zegt “Ik zal me er niet mee bemoeien” zeg je eigenlijk dat je dat wel zou moeten doen, want nu kan de boel misschien wel verkeerd aflopen.
Maar nee, je trekt je terug om redenen die niet helemaal duidelijk kunnen zijn.
Liefdevol of zorgzaam is het als je zegt: “Ik bemoei me graag met je.”
In bemoeien zit moeite. Daar hangt niets negatiefs omheen. Toch is het altijd bijtend als je vraagt: “Waar bemoei jij je mee?”
Onmogelijk die vraag vriendelijk te stellen. Je vraagt ook niet om informatie, nee, de vraag is een bits verwijt.
We hoorden het woensdag Geert Wilders tegen Pieter Omtzigt zeggen, nauwelijks hoorbaar, maar juist daardoor heel erg hoorbaar. Omtzigt zei iets wat Wilders irriteerde, dus: “Waar bemoei jij je mee?” Niet je, maar jij. Tekenend voor de sfeer van de afgelopen maanden en de komende tijd.