Bijwerkingen

Mijn huisarts bezoek ik soms met een onduidelijk kwaaltje. Meer het gevoel dat er iets is. Heb ik vaker dan niet zo lang geleden. Dat mijn huisarts iemand is die je graag ziet, heeft hier ook mee te maken. Ze neemt me altijd serieus, serieuzer dan ik zelf doe. Dat laatste komt doordat ik me bij haar zo luchtig mogelijk gedraag, wat weer komt doordat ik vind dat ik niets te klagen mag hebben, want dat is voor later als ik groot ben. 
Goed, ze schrijft me iets voor. En als het heeft geholpen, zeg ik dat de volgende keer ook: “Goed gedaan. Dank je.” Zij zegt nooit: “Haha, gefopt.” Misschien heb ik een nepmedicijn geslikt. Die zijn in omloop en niet voor niets. Stel dat ze me dat gegeven heeft en ik me toch beter voel, hééft ze me dan gefopt, voor zover het woord `foppen’ hier op zijn plaats is? 
Voor me ligt een artikel over het placebo-effect. Ik heb geen zin het te lezen, want waarom zou ik er iets over moeten weten als het juist niet de bedoeling is dat je weet dat je een placebo slikt? Misschien druk ik me ingewikkeld uit, maar het is ook een ingewikkelde kwestie. Vaak gaat het erom dat je ergens in gelooft. Ik wil het liefst in zoveel mogelijk geloven. 
Als ik in een problematische situatie zit en er komt iemand op bezoek die ervan gehoord heeft en lachend zegt “Geen zorg. Ik kom alles oplossen!” dan geloof ik dat onstuitbaar graag op volle kracht. Omdat ik dat geloof, komt die oplossing al dichterbij.
Vanuit één ooghoek zie ik dat het in het artikel ook over bijwerkingen van medicijnen gaat. Veel mensen denken snel dat alle bijwerkingen op hen van toepassing zijn en krijgen er daarom last van. Graag een algemeen pilletje tegen bijwerkingen. Ook tegen die van het leven.