Bitterballen

Afgelopen dagen was ik vaak uithuizig, onder de mensen zogezegd, en nooit hoorde ik het woord `Klimaatakkoord’. Inmiddels gaat het er in de kranten en op de radio behoorlijk over. Op televisie ongetwijfeld ook, maar ik keek alleen maar naar sport en had dan wel weer genoeg gekeken.
Dinsdag in de namiddag zette ik de radio aan en toen liep net de heer Nijpels het programma binnen (aanschuiven). Hij leidt de gesprekken over het Klimaatakkoord. Aan de stem van de presentatrice hoorde je dat ze in een olijke stemming was en olijkheid op de radio is meestal nauwelijks te doen. Nu ook niet. Of de heer Nijpels misschien bitterballen bij zich had? Had hij niet. Of hij er wel trek in had? Nou, een bitterballetje mocht van hem best, zeker na een dag hard werken. 
Was dus eergisteren, maar dat gesprekje is blijven hangen, terwijl het toch min of meer over niks ging, maar dat is het hem juist: het is niet niks. Die bitterballen stáán ergens voor. Waarschijnlijk wilde de olijke presentatrice de heer Nijpels laten zeggen: “Nee zeg, bitterballen kunnen echt niet meer.” Dat deed hij niet, want het was duidelijk dat hij de kwestie licht wilde houden. Welke kwestie? Nou, het Klimaatakkoord! 
Ik ben niet zo van de bitterballen, maar als hij er dieper op in was gegaan, had ik aandachtig geluisterd. En graag had ik daarna gezegd: “Het is nu dus voorgoed afgelopen met de bitterballen.” Vuist op tafel! Laat ik het zo zeggen: ik wil van harte meedoen met het Klimaatakkoord, want ik weet heus wel dat het van levensbelang is, maar hoe? Natuurlijk heb ik mijn gezond verstand, maar dat leidt soms een sluimerend bestaan. Hyperconcrete uitleg, lijstjes, harde instructies. Niet van dat kruimelwerk.