Blauwtje

In het rijtje vervelende vragen, waarin “Is er iets?” hoog staat, hoort ook zeker de vraag thuis: “Wat is precies de bedoeling?” Die vraag heeft zelden een positieve sfeer. Als je die moet beantwoorden, begeef je je meteen op glad ijs. Degene die vraagt wat precies de bedoeling is, vindt wat jij aan het doen bent, helemáál niet de bedoeling. Soms ben je trouwens met iets bezig wat volkomen bedoelingloos is, wat erg rustgevend kan zijn. 
Zelf vraag ik nooit wat precies de bedoeling is, maar deze week stond ik wel op het punt het doen. Had met afval te maken. Om preciezer te zijn: met mijn vuilniszak.
Hier in de straat moeten we het vuilnis op maandag en donderdag op de hoek zetten. De straat is autovrij, de wagen van de gemeentereiniging kan er dus ook niet doorheen. Daarom de hoek. Voordat de gemeente de boel ophaalt ligt de straat vol rotzooi, wat komt door mannen, altijd mannen, die de vuilniszakken opensnijden op zoek naar blikjes. 
Donderdag zag ik een woedende man in de weer met mijn vuilniszak. Er waaide een aan mij gerichte brief van de overheid in mijn gezicht. Die handelde over mijn slordige omgang met de maximumsnelheid.
De man was bezig met de inspectie van mijn afval en ik voelde de neiging er wat van te zeggen, maar ja, wat? Wat is precies de bedoeling?
In de treinen is een campagne rond afval gaande. Op de monitoren in de coupés zijn vreemde zinnen te lezen: “Mensen die hun afval weggooien lopen niet snel een blauwtje.” En: “Mensen die hun afval weggooien hebben meer mensenkennis.” Hoogtepunt: “Mensen die hun afval weggooien maken meer leuke dingen mee.”
Daar dacht ik aan, terwijl ik naar de woedende man keek met zijn stanleymes. Leuke dingen, het is me wat.